Все ежи на свете – колючие. Не правда ли? На них столько острых
иголок, что не дотронешься даже. А по голове погладить – и вовсе
нельзя. Поэтому их никто никогда и не гладил ни разу.
Но одному доброму Ёжику все-таки повезло. Как
это произошло? А вот как.
Шёл Ёжик по лесу. Видит: пень торчит. А на том
пеньке сидит Зайчонок и кашу манную из
тарелки ест. И не просто ест, а столовой ложкой.
Съел Зайчонок всю кашу и сказал:
– Спасибо, мама!
Подошла к Зайчонку мама Зайчиха, по головке лапкой погладила и
похвалила:
– Молодец! Какой у меня воспитанный сынок растёт!
А Ёжику, которого никто никогда не гладил так ласково, вдруг стало
грустно. До того грустно, что он даже заплакал.
40
Увидела мама-Зайчиха, что Ёжик плачет, и
спрашивает:
– Кто тебя обидел?
– Никто не обидел, – отвечает Ежик.
– А почему тогда у тебя слезинки на глазах?
– Потому, что вы Зайчонка… погладили…
лапкой.
– Разве тебя твоя мама не гладит?
– Не гладит. Никто меня не гладит.
– Я бы тебя, малыш, погладила, если бы… если бы ты не был таким
колючим, – пожалела Ёжика Зайчиха.
– Конечно, она бы тебя погладила, – вмешался Зайчонок. – Но
можно очень даже просто лапку уколоть.
– А если я не буду колючим? – вдруг спросил Ёжик.
– Тогда другое дело, – говорит Зайчиха. – Но ведь это невозможно!
– Возможно! – крикнул Ёжик и стал кувыркаться, стал кататься по
земле до тех пор, пока не нацепил на все свои иголки целый ворох
опавших листьев. Он стал похож на пёстрый разноцветный шарик.
Когда шарик этот подкатился к Зайчихе, она
сразу не поняла, в чем дело. Но Ежик просунул
сквозь листья черную кнопочку носа и
пробормотал:
– Теперь я… совсем… не колючий. Правда?
Зайчиха улыбнулась и погладила Ёжика.
41
– Молодец! – сказала она. – Ах, какой находчивый Ежик растет!

Մի մարդ կար :Այդ մարդը ապրում էր մի մեծ, շքեղ տանը ,նա ուներ մի տղա:Նրանք իրար շատ էին սիրում :Տղան արդեն 15 տարեկան էր և նա մտածեց ,որ արդեն կարա միայնակ ապրի:Տղան գնաց մի անտառ, այնտեղ փոքրիկ տնակ սարքեց, բայց իր հորը չզգուշացրեց:Հայրիկը հենց տեսավ ,որ իր տղան չկա առանց տան դուռը փակելու  գնաց տղային փնտրելու:Անցան օրեր և հայրը գտավ իր տղային, շատ ուրախացավ :Հայրը իմացավ ,որ իր տունը թալանել են : ԵՎ մնաց  անտառում  ,տղայի հետ:Նրանք  պատրաստեցին մի գեղեցիկ, մեծ  և ավելի լավ տուն քանց հինը:

Ընկղմվել գիշերվա մեջ այնպես, ինչպես երբեմն խոնարհում ես գլուխդ ու մտածում. ամբողջովին սուզված լինել գիշերվա մեջ: Շուրջդ մարդիկ քնած են: Մի փոքրիկ կատակերգություն, մի անմեղ ինքնախաբեություն է, որ նրանք նիրհում են տներում՝ ամուր մահճակալներում, հաստատուն տանիքների տակ մեկնված են կամ էլ կուչ եկած՝ ներքնակների ու սավանների վրա, ծածկոցների տակ: Իրականում նրանք բոլորը մեկտեղ են, ինչպես այն ժամանակ, երբ միասին էին միշտ, ապա ավելի ուշ՝ մի ամայի վայրում, բացօթյա ճամբարում. մարդկային անընդգրկելի բազմությունը, մի բանակ, մի ժողովուրդ՝ սառը
երկնքի տակ ու ցուրտ երկրի վրա. քնած են այնտեղ, որտեղ քիչ առաջ կանգնած էին, ճակատով հենված են բազուկներին՝ դեմքը դեպի ներքև, հանգիստ շնչելով: Իսկ դու արթուն ես, դու պահապան ես և որպեսզի գտնես հաջորդին, ծածանում ես բոցավառ կրակը՝ վերցրած վառարանից, որ ՔՈ կողքին է: Ինչո՞ւ ես դու
արթուն: Ասված է՝ ինչ-որ մեկը պետք է պահպանի: Ինչ-որ մեկը պետք է այդտեղ անքուն հսկի:

Մի ընտանիք կա, այդ ընտանիքում ապրում էին՝ երկու երեխաները՝ տղաներ, մայրիկը և հայրիկը։ Մի օր երեխաների ծնողները գնում են դպրոց։ Երեխաները ծնողներին ասում են․

—  Ին՞չու եք եկել դպրոց։

Ծնողները պատասխանում են․

— Մենք այսօր եկել ենք ձեր դպրոց, որ տեսնենք, թե դուք ինչ՞պես եք սովորում:

Երբ «,»որ ծնողները ասացին դրա մասին, տղաները վախեցած ասացին․

— Լավ։

Մայրիկը և հայրիկը գնում են ուսուցիչների մոտ, և հարցնում են, թե ինչպես են տղաները սովորում։ Փոքրիկի ուսուցիչը ասաց, որ նա շատ վատ է սովորում, իսկ մեծի ուսուցիչը ասաց, որ նա նույնպես վատ է սովորում։ Ծնողները որոշեցին տղաներին հանեն դպրոցից, և տեղափոխել ուրիշ դպրոց։ Տղաներին տեղափոխում են ուրիշ դպրոց։ Տղաները չէին ուզում։ Եվ տղաները ասում են․

— Մայրիկ և հայրիկ մենք էլ վատ չենք սովորի։

— Ծնողները պատասխանեցին․

— Իսկ ինչո՞ւ

— Մենք հասկացել ենք մեր սխալը։ Մենք պետք է սիրեինք մեր դպրոցը, սիրեինք ուսուցիչներին և անեինք դասերը։

Ծնողները պատասխանում են․

-Լավ ։

Տղաներին տանում են իրենց հին դպրոցը։ Եվ հետո տղաները շատ էին սիրում իրենց դպրոցը և շատ լավ էին սովորում։

Առաջադրանքներ

1․ Նկարագրի՛ր տղաներին։

Տղաները ,սկզբում լավ չէին սովորում բայց հիմա նրանք արդեն շատ լավ են սովորում:

2. Գրի՛ր բառերի  հականիշները։

Սխալ-ճիշտ

Փոքրիկ-մեծ

Վատ-լավ

Սիրել-չսիրել

3․ Պատմի՛ր հեքիաթը քո բառերով։

Հեքիաթը լավ սովորելու մասին էր:

4․ Գրի՛ր թե ինչ հասկացար այս հեքիաթից։

5․ Գրի՛ր քեզ դուր եկած հատվածը, և նկարի՛ր paint-ով։

6. Հորինի՛ր պատում «Իմ նոր դպրոցը» վերնագրով։

Ես Ինեսան եմ և  ,սիրում շատ  եմ իմ դպրոցը :Այն դպրոցում որտեղ ես սովորում եմ տգեղ է,և շատ փոքր է :Իմ մայրիկը ինձ ասում է ,որ դպրոցս փոխեմ  :Մի  ,օր մայրիկը ինձ տարավ ուիշ դպրոց:Այնտեղ ես ուսուցիչները ինձ ծանոթ չէին :ԵՎ ես հասկացա ,որ ամենա լավ դպրութը ,են հին դպրոցն է ,են տղեղ դպրոցն է,և շատ փոքրիկ:

Մաթոսավանք վանական համալիր

Մաթոսավանք վանական համալիրը՝ 13 դարի կառույց է, որը գտնվում է Դիլիջանից ոչ շատ հեռու: Վանական համալիրի հին պատերը և տարածքի խաչքարերը պատված են կանաչ մամուռով: Կառույցի մի մասը կիսաքանդ վիճակում է. մթնոլորտը ասյտեղ շատ խորհրդավոր է և նույնիսկ մի փոքր սարսափազդու:

Գոշավանք վանական համալիր

Գոշավանք վանական համալիրը կրում է հայ հայտնի գրող և գիտնական Մխիթար Գոշի անունը, ով մեծ ակտիվությամբ մասնակցել է վանական համալիրի կառուցման աշխատանքին՝ 1188 թվականին: Ժամանակին Գոշավանքը Հայաստանի ամենամեծ հոգևոր կենտրոններից մեկն էր: