Մեր ճամփեն խավար, մեր ճամփեն գիշեր,
Ու մենք անհատնում Էն անլույս մըթնում Երկա՛ր դարերով գընում ենք դեպ վեր Հայոց լեռներում, Դըժար լեռներում:Տանում ենք հընուց մեր գանձերն անգին,
Մեր գանձերը ծով, Ինչ որ դարերով Երկնել է, ծընել մեր խորունկ հոգին Հայոց լեռներում, Բարձըր լեռներում:Բայց քանի անգամ շեկ անապատի
Օրդուները սև Իրարու ետև Եկա՛ն զարկեցին մեր քարվանն ազնիվ Հայոց լեռներում, Արնոտ լեռներում:Ու մեր քարվանը շըփոթ, սոսկահար,
Թալանված, ջարդված Ու հատված– հատված Տանում է իրեն վերքերն անհամար Հայոց լեռներում, Սուգի լեռներում:Ու մեր աչքերը նայում են կարոտ՝
Հեռու աստղերին, Երկընքի ծերին, Թե ե՞րբ կըբացվի պայծաո առավոտ՝ Հայոց լեռներում, Կանաչ լեռներում: