նտեղ, ուր հովը խաղում է ազատ
Ու ջուրն աղմըկում, անվերջ փըրփըրում,
Էնտեղ իր բարի, իր սիրող մոր հետ
Մի շատ ծույլ ,անշնորհք տղա էր ապրում,
Մի գորշ խըրճիթում,
Մի հին խըրճիթում,
Գետի եզերքին,
Ծառերի տակին։
Մի օր էլ եկավ ծույլ տղան,
Կանգնեց իր բարի, իր սիրող մոր դեմ.
«Մայրիկ, էստեղից պետք է հեռանամ.
Թո՛ղ գընամ շըրջեմ աշխարհից աշխարհ,
Բամբակը գզեմ հետ դառնամ,
Ամենից լավ ղալիչան ընտրեմ մեզ համար:
Ծախեմ խալիչան ու ոսկի բերեմ:
Ու գնաց, երկար թափառեց տըղան,
Մեծ ու հոյակապ ոսկու կտոր տեսավ,
«Գըտա՞ր, զավա՛կըս», հարցըրեց մայրը,
Ուրախ, նայելով իր տըղի վըրա։
«Ման եկա, մայրի՛կ, աշխարհից աշխարհ,
Ամենից սիրուն, ոսկին ես գտա :
Մայրն էլ ասում է
<<Ապրես իմ անբան տղա ,բայց էլ մի գնա ոսկի գտնելու
Որ հանկարծ բզեզ չդառնաս>>: